Σούπερ ματσάρα

Μόλις τελείωσε το ματς Βέλγιο-Η.Π.Α και μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι μπορεί και να ήταν το καλύτερο ματς μουντιάλ που έχω παρακολουθήσει. Ακούγεται αιρετικό αλλά δεν είναι. Αν μιλήσουμε μόνο με απλά γεγονότα, εύκολα καταλαβαίνεις ότι σε ένα παιχνίδι με καμιά σαρανταριά τελικές ΜΟΝΟ από το Βέλγιο, νιώθεις χορτασμένος κι ικανοποιημένος.


Το Βέλγιο βγάζει φωτιές από την μέση και μπροστά. Δεμένη ομάδα, με φοβερούς επιθετικούς αυτοματισμούς, με χαμηλή όμως αυτοεκτίμηση και μικρό βάρος φανέλας. Εκτός αυτών, αμυντικά η ομάδα είναι για τα θηρία. Υπάρχει μόνος του ο Κομπανύ, που τρέχει να καλύψει τις μαλακίες του παλτού Φαν Μπόυντεν, που'ναι πιο αργός κι από ριπλέυ, οι ακραίοι αμυντικοί ξεχνιούνται στην επίθεση και κατά τ'άλλα, όλα βαίνουν καλώς. Αν δεν είχαν και τον Κουρτουά για τέρμα, που'ναι φοβερός τερματοφύλακας, θα μαζεύανε καμιά τριάρα χαλαρά, σε κάθε ματς. Μπροστά όμως...Δεν θα μιλήσω για τον υπερεκτιμημένο Φελαϊνί (που μαζεύει ήδη μπογαλάκια από την Μάντσεστερ, μιας και ο Φαν Χάαλ ούτε να τον δει δεν θέλει), αλλά για το σύστημα των ακραίων με Αζάρ, Μέρτενς και Μιραλλάς σαν αλλαγή, που κόβει και ράβει. Μοντέρνο ποδόσφαιρο, γρήγορο, εντυπωσιακό και σχεδιασμένο να διαλύει άμυνες και συστήματα. Φοβεροί! Σε συνδυασμό με ευέλικτα φορ (Οριζί) ή δυναμικά φορ (Λουκάκου), έχεις μόνιμα φόβο για γκολ. Αλλά...χασογκόλιδες!!! Δεν νοήται να έχουν σαράντα και ευκαιρίες και να μην μπορούν να σκοράρουν. Θα μου πεις ότι ο Χάουαρντ έπιασε τ'άντερά του. ΟΚ αλλά και πάλι...Εδώ έρχεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση. Είναι σίγουρα ότι μια τέτοια ταλαντούχα ομάδα χρειάζεται σοβαρή και στιβαρή καθοδήγηση από τον πάγκο και όχι τον καραγκιόζη που έχει τώρα προπονητή. Γιατί ο Βίλμοτς μυρωδιάς ήταν σαν παίκτης, μυρωδιάς είναι και σαν προπονητής.

Από την άλλη, οι ΗΠΑ έπαιξαν στο 100% των δυνατοτήτων τους, ανδρειωμένα, δυνατά και πάνω απ'όλα, ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΑΝ ΠΟΤΕ! Χαρακτηριστικό όλων των ομάδων τους η επιμονή και η πίστη, βρήκαν στο πρόσωπο του Κλίνσμαν έναν προπονητή που καταλαβαίνει και ενστερνίζεται τη νοοτροπία τους και που κυρίως τους εμπνέει εμπιστοσύνη. Ακόμα και στο 118΄ έκαναν κομπίνα στο φάουλ, προφανώς δουλεμένη στην προπόνηση, που παραλίγο να ισοφάριζαν. Πιστοί στρατιώτες , ατάλαντοι που το γνωρίζουν και προβάλουν τα άλλα τους πλεονεκτήματα: την δύναμη και την ψυχή. Γιατί οι Αμερικάνοι κατέθεσαν ψυχή. Γι'αυτό το ματς έγινε ροντέο σε κάποια στιγμή. Δεν κατέθεσαν τα όπλα στο 2-0. Έβαλαν γκολάρα, πίεσαν για την ισοφάριση, βγήκαν δυνατά μπροστά κι ότι βρέξει, ας κατεβάσει. Δηλαδή, ΕΠΑΙΞΑΝ ΜΠΑΛΑ! Φοβερό αμυντικό στήσιμο, τέρμα που δάγκωνε, μέσοι που κατάπιναν χιλιόμετρα, αν είχαν και σοβαρό επιθετικό, θα πήγαιναν σίγουρα παραπέρα.

Εύχομαι μέσα απ'την καρδιά μου το Βέλγιο να προχωρήσει. Γιατί το ποδόσφαιρο που παίζει είναι ελκυστικό και αξίζει κάποιος να το παρακολουθήσει. Δυστυχώς θ'αντιμετωπίσει την καγκουροομάδα της Αργεντινής, ένα θλιβερό συνονθύλευμα χορτασμένων παικτών, που μέχρι στιγμής όχι απλά δεν παίζουν μπάλα, αλλά και διασύρουν το άθλημα με τον τρόπο παιχνιδιού τους. Μια ομάδα που έχει σπρωχθεί και θα συνεχίζει να σπρώχνεται, μιας και παίζει σχεδόν εντός έδρας. Μια ανύπαρκτη ομάδα, ανίκανη να κερδίσει εμφατικά ακόμα και το Ιράν και που σίγουρα δεν αξίζει τον τίτλο του φαβορί που φέρει και δεν άξιζε να κερδίσει την αξιόμαχη Ελβετία, που το πάλεψε εναντίον όλων (και ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ). Εντάξει έχει σούπερ μονάδες (Μέσσι, Ντι Μαρία, Λαβέτσι, Ιγκουαίν κτλ), αλλά στο δια ταύτα....αρχίδια μπάλα παίζει. Σαν αγνοί φίλαθλοι εμείς πρέπει να παρακαλάμε ο συνήθως άδικος Θεός του ποδοσφαίρου να τιμωρεί τέτοιες ομάδες. Θα το κάνει;;;