Διονύσης Σαββόπουλος: «Σε δέκα χρόνια θα είμαστε η πρώτη χώρα...»

Πολυαγαπημένες μουσικές και τραγούδια θα μιλήσουν ξανά στην ψυχή και την καρδιά, στη συναυλία «Μάνος Χατζιδάκις …Τώρα», που παρουσιάζει ο Διονύσης Σαββόπουλος στο Ηρώδειο, τη Δευτέρα 1 Οκτωβρίου, στις 9 το βράδυ. Τα εισιτήρια της συγκεκριμένης βραδιάς έχουν εξαντληθεί και για τον λόγο αυτό η συναυλία θα φιλοξενηθεί στο Ηρώδειο και το Σάββατο 6 Οκτωβρίου.

Τιμώντας τον συνθέτη, που σφράγισε με το έργο του τη μεταπολεμική ελληνική πραγματικότητα και, που πραγματοποιώντας έναν μοναδικό και υποδειγματικό συγκερασμό τεχνοτροπιών με ελληνικό και, συγχρόνως, διεθνή χαρακτήρα, «ταξίδεψε την Ελλάδα» σε όλο τον κόσμο, ο Διονύσης Σαββόπουλος εκφράζει τα συναισθήματά του για τον Μάνο Χατζιδάκι και την πίστη του στην υπέροχη και δυνατή Ελλάδα.

Είκοσι επτά κομμάτια - αριστουργήματα του Μάνου Χατζιδάκι. Τα επέλεξα χωρίς αντικειμενικό κριτήριο, διότι δεν διαθέτω αντικειμενικό κριτήριο. Κάτι μου θυμίζει το ένα, κάτι ζήλεψα στο άλλο, κάτι με ενθουσίασε στο παραδίπλα. Βιωματικό είναι το κριτήριο μου, υποκειμενικό που λένε. Παίζουμε με δύο ορχήστρες και τρεις χορωδίες. Ανάμεσά τους και η πολυβραβευμένη παιδική χορωδία Πατρών. Είμαστε σχεδόν 150 άτομα επί σκηνής. Είναι υπερπαραγωγή. Είναι «Μπεν Χουρ». Πάνω από όλα, όμως, είναι μια καθαρά «Χατζιδακική» συναυλία, για σκληροπυρηνικούς «Χατζιδακικούς» σαν κι εμένα.

Μελετάω τον Χατζιδάκι από έφηβος. Υπάρχει μια σπάνια ευαισθησία και ευγένεια στο έργο του, που σε δυναμώνει απέναντι στον λαϊκισμό και την ανελευθερία των περιστάσεων. Κυρίως τώρα.

Ήταν ο μόνος αληθινός βασιλιάς, που γνώρισα επί της γης. Θύμωνε σαν παιδί-βασιλιάς. Επίσης, ήταν γενναιόδωρος σαν παιδί-βασιλιάς. Έγραφε και έπαιζε με τις νότες, όπως παίζει ένα παιδί με τους κύβους του, αλλά ήταν απόλυτα σοβαρός, όταν παρουσίαζε τη δουλειά του στο κοινό. Ήταν ένας αληθινός μάγκας και Ανατολίτης ως προς το ήθος και εντελώς Ευρωπαίος στο ύφος και τη συμπεριφορά του.

Είναι πολύ αισθητή, αν κρίνω από τις πωλήσεις των δίσκων του, παρόλη την καταβύθιση της δισκογραφίας. Συνεχώς, ακούω ότι νεότεροι συνάδελφοι εντάσσουν τραγούδια του στο πρόγραμμά τους. Με τους δίσκους του Χατζιδάκι γίνεται ό,τι και με τα κλασικά βιβλία. Κάθε εποχή τα «διαβάζει» με τον δικό της τρόπο και τα δικά της δεδομένα. Έτσι, εκείνα μεν γίνονται κλασικά, εμείς δε, γινόμαστε συμμέτοχοι και παύουμε να είμαστε απλώς περαστικοί παρατηρητές. Αυτό θα πει συνέχεια. Στα ελληνικά, η λέξη συνέχεια δεν σημαίνει μόνο τη διάρκεια, αλλά και τη συνοχή μας. Το να είμαστε μαζί. Με παρελθόντες και μέλλοντες.

Τι να πει εδώ ο καλλιτέχνης; Νομίζω να παταχθεί η φοροδιαφυγή. Αυτό πρέπει πάνω από όλα. Η Αμερική κήρυξε την ανεξαρτησία της για τους φόρους. Οι Άγγλοι στράφηκαν εναντίον του Καρόλου για τους φόρους. Όλα τα κράτη έγιναν κράτη, όταν έφτιαξαν στέρεο και δίκαιο φορολογικό σύστημα, που δεν ανεχόταν τη φοροδιαφυγή. Αυτό δεν το έχουμε καταλάβει από το 1821, μέχρι σήμερα. Οι οπλαρχηγοί απελευθέρωναν, παραδείγματος χάριν, τη Λειβαδιά και τη θεωρούσαν κτήμα τους! Πώς να ανεχθούν μετά τον Καποδίστρια; Όταν πήγε να βάλει φόρους, του την άναψαν. Στην Ελλάδα, θεωρείσαι μάγκας και ωραίος, όταν ξεγελάς το κράτος και την εφορία. Να τώρα. Εννοείται, ότι ούτε εγώ είμαι αναμάρτητος και οι φορές που δεν έκοψα ή δεν ζήτησα απόδειξη, δεν είναι καθόλου λίγες. Αυτό, όμως, πρέπει να τελειώνει. Τους μισούς φόρους αν είχαμε από όσους διαφεύγουν, δεν θα είχαμε τώρα πρόβλημα, ούτε εμείς, ούτε τα παιδιά μας.

Έπειτα, ο νόμος είναι νόμος και πρέπει να εφαρμόζεται για όλους. Κοινωνία που δεν τιμωρεί, αυτοκτονεί. Πρέπει να συμμαζευτεί και το Δημόσιο. Το «πελατειακό» κράτος διόρισε εκατοντάδες χιλιάδες στο δημόσιο και, όταν δεν χωρούσαν πια άλλοι, ίδρυσε δημόσιους οργανισμούς- φαντάσματα για να «τακτοποιήσει» κι άλλους ψηφοφόρους. Δεν λέω, είναι φοβερό κακό η ανεργία, αλλά, ακόμη και μέσα στην ανεργία, υπάρχουν διαβαθμίσεις αδικίας. Στον ιδιωτικό τομέα έχουμε πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους και στο δημόσιο απεργούν, ενώ, αν μη τι άλλο, έχουν δουλειά. Άκουσα που λέγανε να απολύσουν τους υπεράριθμους και τους αντιπαραγωγικούς και να τους δίνουν το 70% του μισθού τους για τρία χρόνια, ώσπου να βρουν κάτι άλλο. Αυτό γιατί δεν έγινε;

Τέλος, η παιδεία. Αυτό θα έπρεπε να πω πρώτο. Κυρίως, το Πανεπιστήμιο, γιατί το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Εκεί πρέπει να αλλάξουν όλα, τίποτε δεν πρέπει να μείνει ίδιο. Θέλουμε πίσω την παιδεία μας, θέλουμε πίσω τη γνώση.

Ακούστε, σε δέκα χρόνια, η Ελλάδα θα είναι μια υπέροχη χώρα, μια συναρπαστική χώρα. Ο τόπος έχει τεράστιο δυναμισμό, πολλή ενέργεια. Έχουμε 300 ημέρες τον χρόνο ήλιο. Το φαντάζεστε; Αυτό το πράγμα δεν υπάρχει πουθενά. Κρουαζιερόπλοια με 2000 επιβάτες το καθένα μπορούν να πηγαινοέρχονται χειμώνα καλοκαίρι στο Αιγαίο. Να γίνονται εκεί μέσα τρίμηνα σεμινάρια αρχαιολογίας, ιστορίας, φιλοσοφίας κ.λπ. και να σταθμεύουν π.χ. στο Ναύπλιο για τις Μυκήνες και την Επίδαυρο, στην Κρήτη για την Κνωσό, στη Δήλο και στα νησιά, στην Ιτέα και στους Δελφούς, στη Βεργίνα, στους Φιλίππους. Να τους δίνουν πτυχίο σπουδών, να αδειάζουν και να ξαναγεμίζουν όλο τον χρόνο. Και θρησκευτικός τουρισμός: Πάτμος, Τήνος, Άγιον Όρος. Και Φεστιβάλ θρησκευτικής μουσικής: προτεστάντες, καθολικοί, Ισραήλ και Ισλάμ, ορθόδοξοι, κ.λπ.. Το αναφέρω, απλώς, σαν ένα παράδειγμα, σαν ένα κίνητρο, που συνδυάζει τουρισμό, παιδεία, ψυχαγωγία, πολιτισμό και ζωντάνεμα των τοπικών αγορών.

Το άλλο είναι οι βιοκαλλιέργειες, που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν στην ερημωμένη μας επαρχία. Τα φωτοβολταϊκά, οι γεννήτριες. Πιστεύω ότι η επαρχία θα μας σώσει. Σε δέκα χρόνια, θα είμαστε η πρώτη χώρα. Το θέμα είναι να βοηθήσουμε τώρα τους νεότερους να αντέξουν. Τον κόσμο να αντέξει. Αλληλεγγύη, αλληλεγγύη, αλληλεγγύη.

clickatlife.gr

Άσε ρε Νιόνιο. Μέχρι τότε τι θα γίνει;