Πανάξια η Ιταλία στον τελικό του Ευρωπαϊκού. Μη μου πει κανείς ότι δεν το χάρηκε; Όχι ότι έχουμε κάτι με την Γερμανία σαν ομάδα, αλλά είναι πλέον αντιπαθείς σαν οντότητα, σε πολύ κόσμο. Και συν τοις άλλοις, επιβεβαιώνεται ο θείος Τράγκας που λέει ότι οι Γερμανοί κερδίζουν μάχες αλλά χάνουν πολέμους. Πόσο αλήθεια είναι...
Στο ματσάκι τώρα. Ο Πραντέλι έκανε αυτό που θα έκανε ο κάθε σώφρων άνθρωπος για ν'αντιμετωπίσει αυτή την πολεμική μηχανή. Έπαιξε κλειστή άμυνα, χωρίς ν'αφήσει τον παραμικρό χώρο ακάλυπτο, εξωθούσε τους Γερμανούς στα άκρα, όπου οι σέντρες τους ήταν βούτυρο στο ψωμί των αμυντικών του και του Μπουφόν και πάνω απ'όλα, έβαλε τον Ντε Ρόσσι και σαν βοήθεια τον Μοντολίβο, να πάρει κολοφεράτζα τον Οζίλ και να μην τον αφήσει να κάνει κιχ. Αποτέλεσμα: η Γερμανία κατάντησε Ισπανία. Είχαν την μπάλα και δεν ήξεραν τι να την κάνουν. Στην επίθεση οι Ιταλοί έπαιξαν καλό, πολύ καλό passing game και χτύπησαν στο μόνο αδύνατο σημείο της Γερμανίας, με μεγάλες μπαλιές από πίσω, ανάμεσα στα δυο βραδυκίνητα νταμάρια της άμυνάς της. Αποτέλεσμα δύο τεμάχια να τα θυμάσαι. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο η σιγουριά έδινε την θέση της στην αμφιβολία, στο στρατόπεδο των Γερμανών.
Στο ημίχρονο ο Λεβ έβαλε στα άκρα, τον Ρόις, ένα παικτάκι της σειράς, που δεν βάζει γκολ, ούτε με επιδότηση, για να βγάλει τα κάστανα απ'τη φωτιά. Αποτέλεσμα μια τρύπα στο νερό. Οι Ιταλοί παίξαν το παιχνίδι της καθυστέρησης υποδειγματικά και αν ήταν πιο σοβαροί στις τελικές προσπάθειες, θα'χαν βάλει δυο - τρία τεμάχια ακόμα. Μπράβο στον διαιτητή, που από άποψης fair play, δεν στέρησε το γκολ της τιμής στους Γερμανούς, με το αστείο πέναλτυ που σφύριξε. Βέβαια το επιθετικό φάουλ του Κλόζε πριν δεν το είδε κανείς. Anyway, και σ'αυτό το Euro η διαιτησία είναι κλάφτα Χαράλαμπε.
Το πραγματικό επιμύθιο είναι ότι νίκησε η ψυχή την υπεροψία. Οι Γερμανοί πλήρωσαν πολύ ακριβά αυτό το κουσούρι της φυλής τους. Είχαν στο μυαλό τους τον τελικό με την Ισπανία και δεν είδαν το ματς που έπαιζαν. Όταν κατάλαβαν τι γίνεται ήταν πια αργά. Ο γνήσιος απόγονος των Ρωμαίων, Μπαλοτέλλι, είχε ήδη ρίξει δύο και είχε χάσει άλλο ένα. Και η υπόλοιπη Ιταλία έπαιζε με λύσσα το παιχνίδι που παίζει καλύτερα απ'όλους, το αμυντικό. Πίστευες ότι οι μπλε φανέλες ήταν περισσότερες από τις λευκές. Ήταν παντού, έπαιζαν με αυτοθυσία και δεν λογάριασαν την κούραση των 120΄με την Αγγλία. Έπαιζαν δηλαδή με την ψυχή τους. Αυτή η ομάδα έχει έναν Πίρλο ογκόλιθο, που με την απόδοσή του παίρνει όλη την Ιταλία στην πλάτη του και την σπρώχνει μπροστά. Εδώ κρίθηκε στην ουσία το ματς. Οι Ιταλοί είχαν προσωπικότητες μέσα στο παιχνίδι, που τράβηξαν όλο το ζόρι, με επιτυχία, όπως ο Πίρλο, ο Μπουφόν, ο Ντε Ρόσσι. Οι Γερμανοί καμιά. Ο Σβαινστάιγκερ έσκασε κάποια στιγμή ενώ το τουρκάκι δεν έχει τα cohones να πάρει την ομάδα και να την οδηγήσει μπροστά. Αυτή είναι η πραγματική αδυναμία της Γερμανίας. Αν χάσει τα ηνία ενός αγώνα, δεν έχει τις προσωπικότητες να την ξαναβάλουν πίσω στο παιχνίδι. Ακόμα...Γιατί πιστεύω ότι φτιάχνεται ήδη ο αρχηγός της μελλοντικής Nazionalmanschaft, και ακούει στο όνομα Neuer...
Στο ματσάκι τώρα. Ο Πραντέλι έκανε αυτό που θα έκανε ο κάθε σώφρων άνθρωπος για ν'αντιμετωπίσει αυτή την πολεμική μηχανή. Έπαιξε κλειστή άμυνα, χωρίς ν'αφήσει τον παραμικρό χώρο ακάλυπτο, εξωθούσε τους Γερμανούς στα άκρα, όπου οι σέντρες τους ήταν βούτυρο στο ψωμί των αμυντικών του και του Μπουφόν και πάνω απ'όλα, έβαλε τον Ντε Ρόσσι και σαν βοήθεια τον Μοντολίβο, να πάρει κολοφεράτζα τον Οζίλ και να μην τον αφήσει να κάνει κιχ. Αποτέλεσμα: η Γερμανία κατάντησε Ισπανία. Είχαν την μπάλα και δεν ήξεραν τι να την κάνουν. Στην επίθεση οι Ιταλοί έπαιξαν καλό, πολύ καλό passing game και χτύπησαν στο μόνο αδύνατο σημείο της Γερμανίας, με μεγάλες μπαλιές από πίσω, ανάμεσα στα δυο βραδυκίνητα νταμάρια της άμυνάς της. Αποτέλεσμα δύο τεμάχια να τα θυμάσαι. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο η σιγουριά έδινε την θέση της στην αμφιβολία, στο στρατόπεδο των Γερμανών.
Στο ημίχρονο ο Λεβ έβαλε στα άκρα, τον Ρόις, ένα παικτάκι της σειράς, που δεν βάζει γκολ, ούτε με επιδότηση, για να βγάλει τα κάστανα απ'τη φωτιά. Αποτέλεσμα μια τρύπα στο νερό. Οι Ιταλοί παίξαν το παιχνίδι της καθυστέρησης υποδειγματικά και αν ήταν πιο σοβαροί στις τελικές προσπάθειες, θα'χαν βάλει δυο - τρία τεμάχια ακόμα. Μπράβο στον διαιτητή, που από άποψης fair play, δεν στέρησε το γκολ της τιμής στους Γερμανούς, με το αστείο πέναλτυ που σφύριξε. Βέβαια το επιθετικό φάουλ του Κλόζε πριν δεν το είδε κανείς. Anyway, και σ'αυτό το Euro η διαιτησία είναι κλάφτα Χαράλαμπε.
Το πραγματικό επιμύθιο είναι ότι νίκησε η ψυχή την υπεροψία. Οι Γερμανοί πλήρωσαν πολύ ακριβά αυτό το κουσούρι της φυλής τους. Είχαν στο μυαλό τους τον τελικό με την Ισπανία και δεν είδαν το ματς που έπαιζαν. Όταν κατάλαβαν τι γίνεται ήταν πια αργά. Ο γνήσιος απόγονος των Ρωμαίων, Μπαλοτέλλι, είχε ήδη ρίξει δύο και είχε χάσει άλλο ένα. Και η υπόλοιπη Ιταλία έπαιζε με λύσσα το παιχνίδι που παίζει καλύτερα απ'όλους, το αμυντικό. Πίστευες ότι οι μπλε φανέλες ήταν περισσότερες από τις λευκές. Ήταν παντού, έπαιζαν με αυτοθυσία και δεν λογάριασαν την κούραση των 120΄με την Αγγλία. Έπαιζαν δηλαδή με την ψυχή τους. Αυτή η ομάδα έχει έναν Πίρλο ογκόλιθο, που με την απόδοσή του παίρνει όλη την Ιταλία στην πλάτη του και την σπρώχνει μπροστά. Εδώ κρίθηκε στην ουσία το ματς. Οι Ιταλοί είχαν προσωπικότητες μέσα στο παιχνίδι, που τράβηξαν όλο το ζόρι, με επιτυχία, όπως ο Πίρλο, ο Μπουφόν, ο Ντε Ρόσσι. Οι Γερμανοί καμιά. Ο Σβαινστάιγκερ έσκασε κάποια στιγμή ενώ το τουρκάκι δεν έχει τα cohones να πάρει την ομάδα και να την οδηγήσει μπροστά. Αυτή είναι η πραγματική αδυναμία της Γερμανίας. Αν χάσει τα ηνία ενός αγώνα, δεν έχει τις προσωπικότητες να την ξαναβάλουν πίσω στο παιχνίδι. Ακόμα...Γιατί πιστεύω ότι φτιάχνεται ήδη ο αρχηγός της μελλοντικής Nazionalmanschaft, και ακούει στο όνομα Neuer...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου