Πάλι καθυστέρησα πολύ να γράψω δύο λόγια για την ταινία "Κυνόδοντας". Την είδα, αλλά δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία της κριτικής κινηματογράφου. Απλά θέλω να πω μια γνώμη ενός απλοϊκού θεατή, που παρασυρμένος από το τσουνάμι (επίκαιρο έ;) δημοσιότητας που πήρε, λόγω της υποψηφιότητας για Όσκαρ, πήγα και την είδα.
Από το ξεκίνημα, κάτι βρωμάει ότι δεν πάει καλά. Όσο προχωρά η υπόθεση, αρχίζει και ξετυλίγεται η αρρωστημένη πλοκή της. Και το τέλος...κουλό. Αυτά με την πρώτη ματιά. Χωρίς υπερβολή, αυτή η ταινία σε κάνει να κολλήσεις μαζί της και να την σκέφτεσαι συνεχώς. Ψάχνεις συνεχώς και βρίσκεις σε κάθε σκηνή και κάτι διαφορετικό, κρυμμένο πίσω από την απλή εικόνα. Με την πρώτη ανάγνωση, μένεις κάγκελο από την άρρωστη ιστορία, σοκάρεσαι από τις καταστάσεις που διαδραματίζονται, θεωρείς ότι μόλις έχασες 90΄ από την ζωή σου. Σε μια κοινωνία ψευτοσεμνοτυφίας, που οι "κακές λέξεις" ακόμα σοκάρουν στο άκουσμα, σε μια κοινωνία που μεγάλωσε, γαλουχήθηκε και ανέπτυξε κριτήρια με Βουγιουκλάκη, Ψάλτη, Φιλιππίδη κ.ο.κ., είναι φυσικό επακόλουθο. Κανείς δεν έχει μάθει την κριτική σκέψη, να διαβάζει πίσω από τις λέξεις και τα νοήματα, κανείς δεν έχει μάθει ΠΩΣ να σκέφτεται. Αυτό που εισέπραξα εγώ, είναι η προσπάθεια μεταφοράς της σημερινής κατάστασης που ζούμε, μέσω μιας δυσλειτουργικής, σύμφωνα με τον κοινό νου, οικογένειας. Ο λόγος απλός: όπως ανατρέφεσαι, έτσι βιώνεις τον κόσμο. Αν μεγαλώσεις πιστεύοντας ότι ο εχθρός σου είναι οι γάτες (ή οι Τούρκοι, οι Γερμανοί κ.ο.κ), ότι έξω από το σπίτι είναι επικίνδυνα και σε προστατεύει μόνο ο μπαμπάς ( ή ο κάθε Εθνοπατερούλης), ότι μ...νί είναι μια μεγάλη λάμπα (ή ότι το να σε κλέβουν οι ανεπάγγελτοι άχρηστοι που ΕΣΥ έβαλες εκεί, είναι φυσιολογικό και "τί να κάνουμε αδελφέ έτσι είναι τα πράγματα"), τότε όλα είναι φυσιολογικά για σένα.
Μόλις βρήκες το βαθύτερο νόημα της ταινίας. Ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα, μας αρέσουν πράγματα που μας πείσανε (με τους ανάλογους μηχανισμούς) ότι μας αρέσουν, βλέπουμε ειδήσεις στο Mega (παρότι ξέρουμε και καταλαβαίνουμε ότι μας δούλεύουν και μας θεωρούν τελείως κάφρους - ίσως τελικά και νά'μαστε), παλεύουμε να βρούμε μέσο να μπούμε στο Δημόσιο (για να μπορούμε να πατάμε αυτούς που αγωνίζονται για ένα κομμάτι ψωμί), αγωνιζόμαστε απλά για επιβίωση. Σπίτι, δουλειά, αποχαύνωση στο χαζοκούτι και πάλι απ'την αρχή. Μας μεγάλωσαν με τον φόβο, γιατί έτσι δεν αντιδράς, δεν σκέφτεσαι. Αυτό βιώνουμε και πληρώνουμε τώρα. Και αυτό προσπαθεί να σου πει το τέλος. Κάνεις την επανάστασή σου, όμως σύμφωνα με αυτά που σε πείσαν ότι είναι πραγματικά ("θα είσαι έτοιμος να φύγεις όταν πέσει ο κυνόδοντάς σου") και η κατάληξη....Ουδείς γνωρίζει!
Κατά τ'άλλα, ο τύπος που παίζει τον πατέρα είναι ΘΕΟΣ, απλά απίστευτη μορφή. Μπορούσε να παίζει σε κινεζικές-κορεατικές σαδό-μαζό ταινίες. Όλοι οι συντελεστές ήταν καλοί, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το παίξιμο των κοριτσιών και γενικότερα η ταινία μου έφερνε σε πολύ seventies, τόσο που πίστευα ότι θα ξεπροβάλει σε guestαριλίκι, ο συγχωρεμένος ο Φάνης Χηνάς. Αυτό το σενάριο, αν το'χε μια κινεζική εταιρεία παραγωγής, θα έβγαζε μια spatterιά απίστευτων τόννων αίματος και βίας, που θα την εκθειάζαμε κιόλας από κριτική άποψη. Άξιζε σίγουρα τον θόρυβο που προκάλεσε (άσχετα που θεωρώ λάθος τους λόγους που έγινε αυτό). Πραγματικά καλό σινεμά, που είμαι σίγουρος ότι η Ακαδημία (των Oscar, όχι η οδός), δεν μπόρεσε να αξιολογήσει πλήρως, μιας και οι Αμερικάνοι ποτέ δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν πλήρως το Ευρωπαϊκό σινεμά. Πάντα προσπαθούν να το αντιγράψουν, αλλά ποτέ δεν θα το κατανοήσουν σε όλο του το εύρος. Εννοείται ότι φωτεινή εξαίρεση αποτελεί το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά (ειδικά των 90΄s). Anyway, αυτά για την ταινία και όποιος έχει την μύγα...
Από το ξεκίνημα, κάτι βρωμάει ότι δεν πάει καλά. Όσο προχωρά η υπόθεση, αρχίζει και ξετυλίγεται η αρρωστημένη πλοκή της. Και το τέλος...κουλό. Αυτά με την πρώτη ματιά. Χωρίς υπερβολή, αυτή η ταινία σε κάνει να κολλήσεις μαζί της και να την σκέφτεσαι συνεχώς. Ψάχνεις συνεχώς και βρίσκεις σε κάθε σκηνή και κάτι διαφορετικό, κρυμμένο πίσω από την απλή εικόνα. Με την πρώτη ανάγνωση, μένεις κάγκελο από την άρρωστη ιστορία, σοκάρεσαι από τις καταστάσεις που διαδραματίζονται, θεωρείς ότι μόλις έχασες 90΄ από την ζωή σου. Σε μια κοινωνία ψευτοσεμνοτυφίας, που οι "κακές λέξεις" ακόμα σοκάρουν στο άκουσμα, σε μια κοινωνία που μεγάλωσε, γαλουχήθηκε και ανέπτυξε κριτήρια με Βουγιουκλάκη, Ψάλτη, Φιλιππίδη κ.ο.κ., είναι φυσικό επακόλουθο. Κανείς δεν έχει μάθει την κριτική σκέψη, να διαβάζει πίσω από τις λέξεις και τα νοήματα, κανείς δεν έχει μάθει ΠΩΣ να σκέφτεται. Αυτό που εισέπραξα εγώ, είναι η προσπάθεια μεταφοράς της σημερινής κατάστασης που ζούμε, μέσω μιας δυσλειτουργικής, σύμφωνα με τον κοινό νου, οικογένειας. Ο λόγος απλός: όπως ανατρέφεσαι, έτσι βιώνεις τον κόσμο. Αν μεγαλώσεις πιστεύοντας ότι ο εχθρός σου είναι οι γάτες (ή οι Τούρκοι, οι Γερμανοί κ.ο.κ), ότι έξω από το σπίτι είναι επικίνδυνα και σε προστατεύει μόνο ο μπαμπάς ( ή ο κάθε Εθνοπατερούλης), ότι μ...νί είναι μια μεγάλη λάμπα (ή ότι το να σε κλέβουν οι ανεπάγγελτοι άχρηστοι που ΕΣΥ έβαλες εκεί, είναι φυσιολογικό και "τί να κάνουμε αδελφέ έτσι είναι τα πράγματα"), τότε όλα είναι φυσιολογικά για σένα.
Μόλις βρήκες το βαθύτερο νόημα της ταινίας. Ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα, μας αρέσουν πράγματα που μας πείσανε (με τους ανάλογους μηχανισμούς) ότι μας αρέσουν, βλέπουμε ειδήσεις στο Mega (παρότι ξέρουμε και καταλαβαίνουμε ότι μας δούλεύουν και μας θεωρούν τελείως κάφρους - ίσως τελικά και νά'μαστε), παλεύουμε να βρούμε μέσο να μπούμε στο Δημόσιο (για να μπορούμε να πατάμε αυτούς που αγωνίζονται για ένα κομμάτι ψωμί), αγωνιζόμαστε απλά για επιβίωση. Σπίτι, δουλειά, αποχαύνωση στο χαζοκούτι και πάλι απ'την αρχή. Μας μεγάλωσαν με τον φόβο, γιατί έτσι δεν αντιδράς, δεν σκέφτεσαι. Αυτό βιώνουμε και πληρώνουμε τώρα. Και αυτό προσπαθεί να σου πει το τέλος. Κάνεις την επανάστασή σου, όμως σύμφωνα με αυτά που σε πείσαν ότι είναι πραγματικά ("θα είσαι έτοιμος να φύγεις όταν πέσει ο κυνόδοντάς σου") και η κατάληξη....Ουδείς γνωρίζει!
Κατά τ'άλλα, ο τύπος που παίζει τον πατέρα είναι ΘΕΟΣ, απλά απίστευτη μορφή. Μπορούσε να παίζει σε κινεζικές-κορεατικές σαδό-μαζό ταινίες. Όλοι οι συντελεστές ήταν καλοί, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το παίξιμο των κοριτσιών και γενικότερα η ταινία μου έφερνε σε πολύ seventies, τόσο που πίστευα ότι θα ξεπροβάλει σε guestαριλίκι, ο συγχωρεμένος ο Φάνης Χηνάς. Αυτό το σενάριο, αν το'χε μια κινεζική εταιρεία παραγωγής, θα έβγαζε μια spatterιά απίστευτων τόννων αίματος και βίας, που θα την εκθειάζαμε κιόλας από κριτική άποψη. Άξιζε σίγουρα τον θόρυβο που προκάλεσε (άσχετα που θεωρώ λάθος τους λόγους που έγινε αυτό). Πραγματικά καλό σινεμά, που είμαι σίγουρος ότι η Ακαδημία (των Oscar, όχι η οδός), δεν μπόρεσε να αξιολογήσει πλήρως, μιας και οι Αμερικάνοι ποτέ δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν πλήρως το Ευρωπαϊκό σινεμά. Πάντα προσπαθούν να το αντιγράψουν, αλλά ποτέ δεν θα το κατανοήσουν σε όλο του το εύρος. Εννοείται ότι φωτεινή εξαίρεση αποτελεί το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά (ειδικά των 90΄s). Anyway, αυτά για την ταινία και όποιος έχει την μύγα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου